گروه مسکن - بهشاد بهرامی: رئیس سازمان نوسازی شهر تهران با بیان اینکه ساختار طرح مسکن‌‌اجتماعی را «اختصاص زمین ارزان‌قیمت دولتی برای ساخت مسکن مخصوص اقشار کم‌درآمد» تشکیل می‌دهد و مناطق بافت‌فرسوده، بهترین موقعیت در شهر تهران برای اجرای این طرح است، اعلام کرد: با توجه به ارزش زمین در بافت‌فرسوده و حقوق مالکانه اراضی، می‌شود مسکن‌اجتماعی را با یک مدل ترکیبی در بافت‌فرسوده اجرایی کنیم تا همزمان دو هدف تامین‌مسکن و نوسازی‌املاک دنبال شود.
علیرضا جعفری در گفت‌وگو با «دنیای‌اقتصاد» افزود: سازمان نوسازی شهر تهران به همین منظور بسته توسعه مسکن و طرح تولید انبوه مسکن‌ محلی را تدوین کرده که به زودی به وزارت راه‌وشهرسازی ارائه خواهد شد. در این طرح از ظرفیت مناطق بافت‌فرسوده تهران که قابلیت احداث حداقل 300 هزار واحدمسکونی را دارد استفاده خواهد شد و منابع بانکی نیز به جای آنکه به صورت وام ساخت مستقیم به سازنده داده شود با مدل‌هایی همچون تهاتر یا به شکل حواله و غیرمستقیم از طریق پرداخت به تولید‌کنندگان مصالح‌ساختمانی و قطعات پیش‌ساخته مسکن، در اختیار عوامل ساخت‌وساز قرار می‌گیرد.
رئیس سازمان نوسازی شهر تهران تاکید کرد: پرداخت غیرمستقیم وام ساخت مسکن حداقل 10 تا 15درصد ارزش‌افزوده برای سازنده‌ها ایجاد می‌کند، ضمن اینکه بازدهی این مدل از پرداخت مستقیم وام ساخت به سازنده بیشتر است.
مهم‌ترین طرحی که دولت یازدهم برای جایگزین طرح مسکن مهر دارد، مسکن اجتماعی است. یکی از مکانیزم‌های اجرایی این طرح هم پیاده‌سازی آن در بافت فرسوده است. با توجه به حوزه مسوولیتی شما فکر می‌کنید که آیا اجرای این طرح در بافت فرسوده امکان‌پذیر است؟
قبل از آنکه وارد بحث طرح مسکن اجتماعی شویم باید فلسفه مسکن در فضاهای کلان‌شهری را دریابیم، اینکه مسکن در فضای کلان‌شهرها چه جایگاهی دارد یا اینکه مدیران شهری نسبت به این حوزه چه مسوولیت‌هایی دارند. چراکه یکی از شاخصه‌های مهم توسعه‌یافتگی در کلان‌شهرها بحث تامین مسکن برای اقشار مختلف است. برای دستیابی به این موضوع باید مشخص کنیم، جایگاه مسکن در سبد خانوار و هزینه‌های شهروندان کجا قرار دارد. مسلما مسکن در سبد خانوار یک امر ضروری است، اما آیا این امر ضروری در سبد خانوار قابل تعریف شدن است یا نیست. بنابراین مدیران و مسوولان دولتی باید کاملا برای تامین مسکن شهروندان‌ برنامه داشته باشند چون اگر این اتفاق نیفتد به صورت تدریجی شاهد شکل‌گیری سکونتگاه‌های غیرمجاز و غیررسمی در سطح شهر خواهیم بود. اما برای آنکه بتوانیم مدیریت مسکن داشته باشیم، باید  طرح‌ها، الگوها و تجربیات مختلف را مطالعه کنیم. نکته‌ای که شاید از منظر مدیریت شهری و وزارت راه و شهرسازی امروز اهمیت دارد این است که ما باید در تولید و عرضه مسکن  سه هدف اصلی را دنبال کنیم. اول اینکه مسکن ایمن و پایدار داشته باشیم. در هدف دوم مسکن در برنامه توسعه استاندارد شهرسازی طراحی شود تا بتواند تراکم‌ و جمعیت‌پذیری ایجاد کند و آخرین هدف باید توجه کنیم که از منظر هویتی و سبک زندگی خانه‌ای داشته باشیم که بر اساس الگوی ایرانی‌اسلامی‌‌‌، هویت شهرسازی را تحت‌الشعاع قرار ندهد که این هم ساماندهی و ظرفیت‌های ضوابط و مقررات شهرسازی را دربر می‌گیرد. علاوه بر این موضوعی که در شرایط کنونی در اولویت قرار دارد همان موضوعی است که شما در سوال خود به آن اشاره کردید.
مقوله فرسودگی و ناپایداری همچون تهدیدی در کمین کلان‌شهری مانند تهران یا بقیه کلان‌شهرها قرار دارد. این تهدید بالقوه‌ای است که اگر اتفاقی در این شهر بیفتد، ما شاهد بروز خسارت‌های بسیار فراوان و بعضا جانی و حتما مالی خواهیم بود. اگر مساله ما  مساله تامین مسکن و حل مساله مسکن است، می‌تواند یکسری طرح‌هایی را به دنبال آن باشند مانند طرح مسکن اجتماعی، اما اگر مساله ما بحث نوع‌سازی بافت‌های فرسوده و پایدارسازی مسکن‌های ناپایدار است مسلما صرفا طرح مسکن اجتماعی پاسخگو نیست؛ چرا که در اصل مسکن اجتماعی باید ظرفیت تامین مسکن برای اقشار کم‌درآمد را بتواند به وجود آورد. می‌توانیم مسکن اجتماعی را با یک مکانیزمی در بافت‌‌های فرسوده سرمایه‌گذاری کنیم که همزمان دو هدف را بتواند تامین کند.هدف اول همان تامین مسکن اقشار کم‌درآمد و هدف دوم نوسازی و پایدارسازی بافت‌های فرسوده و ناکارآمد شهری. البته این مدل الگوهایی هست که پیچیدگی خاص خودش را هم دارد. چون صرفا‌ نمی‌توانیم یک رویکرد با  نگاه طرح تامین مسکن اجتماعی در بافت فرسوده اجرایی کنیم چون بافت فرسوده مسائل خاصی همچون حقوق مالکانه اراضی را دارد. در این راستا نیز باید بسترسازی لازم را در بافت‌فرسوده داشته باشیم بعد وارد مقوله طرح‌های تامین مسکن از لحاظ مسکن اجتماعی یا طرح‌هایی ما