پلی وینیل کلراید (PVC) عبارت پی وی سی و وینیل بطور رایج نه تنها با مرجع پلیمر بلکه برای همه موادی که پلی وینیل کلراید یک سازنده آنست استفاده می‌شود. پلی وینیل کلراید پلاستیکی با موارد استفاده نامحدود است .در شرایط حاضر یکی از ارزشمندترین محصولات صنعت پتروشیمی ست .بطور عمومی بیشتر از 50% از پی وی سی ساخت بشر در ساختمان سازی استفاده می‌شود .زیرا پی وی سی ارزان بوده وبه سادگی سر هم بندی می‌شود. در سالهای اخیر پی وی سی جایگزین مواد ساختمان سازی سنتی نظیر چوب سیمان و سفال در بسیاری از مناطق شده است با وجود ظهور یک ماده ایده ال در ساختمان سازی همچنان نگرانی در رابطه با هزینه پی وی سی برای محیط زیست طبیعی و سلامتی انسان وجود دارد . موارد استفاده فراوانی برای پی وی سی شامل وینیل سایدینگ. علامت مغناطیسی کارت ها. برش عمودی پنجره ها. صفحات گرامافون که منبع اسم گذاری برای صفحات وینیل. لوله. لوله کشی. کانال و لوازم نصب کردنی. کیف‌های ارزان قیمت.پنجره‌های تاریک( بدون دید) ودر شکل نرم آن برای لباس. اثاثه یا لوازم داخلی نظیر پرده .کف سازی و ساختن سقف. پوسته کابل‌های الکتریکی. توپ‌های بازی سبک وزن وجود دارد. همچنین ماده ایست که اغلب برای لوله کشی آب و فاضلاب بعلت ارزان بودن طبیعی و انعطاف‌پذیر بودن استفاده می‌شود. فیلم پی وی سی می‌تواند به‌وسیله گرم شدن درز گیری شود و همچنین به‌وسیله ارتعاش فرکانس بالا و یا به‌وسیله اعمال یک فشار مجهز به مانع برای جلوگیری از چسبیدن به آرواره‌های داغ. روش دیگر مهروموم کردن اینست که ورقه‌ها را در کنار هم بدوزیم که اگر نرم کننده بطور صحیح اضافه شده باشد بعلت مقاومت قابل توجه در برابر گسیختگی ممکن است.
تکنیک‌های شکل دادن پی وی سی
مخلوط کن‌های پودری :مخلوط کردن مواد مختلف توسط این مخلوط کننده‌ها انجام می‌گیرد البته باید توجه کرد که در مخلوط کردن پایدارکننده‌ها .روان کننده‌ها پیگمنت‌ها و... که باید مقدار آنها نسبتاً کم باشد امکان ایجاد اشکالات عملی وجود دارد.
دستگاه‌های ژلیفیکاسیون:معمولاً از نوع ماشینهای تهیه ورقه می‌باشند.
دستگاه‌های فرم دادن:شامل یک یا چند پیچ مته‌ای گردان است.
کلندر ها:جهت تهیه ورقه‌های طویل از کائوچو و ترموپلاستیک‌ها رزین نرم شده را بین دو و یا چند سیلندر عبور می‌دهند.
شکل دادن در فشار کم:قالب گیری به‌وسیله فشار و انژکسیون بسیار سریع و برای تهیه اشیا قالب گیری شده با ابعاد کم و متوسط به کار می‌رود. قالب گیری به روش تزریقی. اکستروژن وشکل دادن حرارتی نیز از روشهای دیگر هستند.
تاریخ پلی وینیل کلراید بطور اتفاقی در دو موقعیت کوچک در قرن 19 کشف شد اولین بار در سال 1835 به‌وسیله هنری ویکتور رگنالت ودر 1872 به‌وسیله اوگن بومان .در هردو موقعیت پلیمر زمانی آشکار شد که جامد سفید رنگ داخل فلاسک وینیل کلراید در معرض نور آفتاب قرار گرفت .
آمایش(تدارک) پلی وینیل کلراید به‌وسیله پلیمریزاسیون مونومر وینیل کلراید شکل می‌گیرد تولید تجارتی قسمت اعظم پی وی سی عمدتاً از طریق بسپارش تعلیقی انجام می‌شود واز بسپارش‌های توده‌ای و امولسیونی به میزان کمتر واز بسپارش محلولی به ندرت استفاده می‌شود پلی وینیل کلراید از بلورینگی ناچیزی برخوردار بوده اما به علت زنجیرهای حجیم بسپار (نتیجه استخلاف بزرگ کلر)از استحکام وسختی برخوردار است.تی جی برای آن بالا وبه میزان 81 درجه سانتیگراد است ولی میزان این تی جی آنقدر بالا نیست که فرایند با روشهای گوناگون را دچار مشکل کند. در مقابل حرارت و نور نسبتاً ناپایدار بوده وکلرید هیدروژن از آن خارج می‌شود. این ماده اثرات زیانبخشی روی خواص اشیا دم دست (اجزای الکتریکی)علاوه بر اثرات فیزیولوژیکی بر جای می‌گذارد. .پی وی سی پلاستیکی سخت است که به‌وسیله اضافه کردن روان کننده‌ها نرم و انعطاف‌پذیر می‌شود بیشترین مورد استفاده آن فتالیت است . پیش از قرن بیستم شیمیدان روسی ایوان استرا میسلنسکی و فریتز کلیت از کمپانی گریشم الکترون شیمی آلمان هردو تلاش کردند تا پی وی سی را در محصولات تجاری به کار گیرند اما مشکلات در فرایند. سختی و گاهی شکنندگی پلیمر تلاش‌های آنها را بی نتیجه می‌گذاشت. در سال 1926 والدو سیمون از بی اف گودریچ روشی برای نرم کردن پی وی سی به‌وسیله مخلوط کزدن آن با افزودنی‌های گوناگون گسترش داد. نتیجه ماده‌ای انعطاف‌پذیر بود که به سادگی در فرایندها شرکت می‌کرد وبزودی در استفاده‌های تجاری شایع شد.